De vorige keer was er een hoop hout uit de tuin gehaald, dat sindsdien met hulp van mijn broer naar Houten/de gemeentewerf is gebracht. Ruimt lekker op. Er blijft echter nog 1 boomstronk over, als een Gallisch dorpje dat tegenstand biedt tegen de Romeinen. Voor het stukje schutting moest deze toch echt weg.
Aan het begin van het jaar heb ik een lijstje gemaakt met doelen, waarvan ik er nog niet zeer veel heb kunnen afstrepen. Op die lijst stond het vellen van twee kleine bomen. Nu is er een boom omgevallen en stond een andere erg scheef, dus die moest ook om. Natuurlijk waren dat niet de twee boompjes die ik voor ogen had. Met het lekkere weer van dit weekend leek dit een perfecte kans om die laatste twee ook nog even mee te nemen. Daarna houdt het wat mij betreft op met weghalen, en gaan we vanaf nu zaken terugplaatsen!
Beginnen we met de kleine boom in de voortuin. Deze gaat best groot worden en staat te dicht bij al het leidingwerk, dus die moest echt weg.
Zo hebben we een keiharde storm door het land, en dan wisselen we het af voor een bergje ijs. Heerlijk weer zo, kom maar op met die lente! Februari vliegt ook al weer snel voorbij, dus snel nog even wat op het internet gooien. Al is er niet super veel gebeurd in de tussentijd. Een weekje griep, een hoop ge-bordspel, en nog ergens een klein stukje verder gewerkt aan de trap. Owja, en het plafond in de bijkeuken bij mijn moeder erin! Toch weer wat af kunnen strepen zo.
Wel zat er tussen alle viezigheid ineens een dagje lekker weer! Zon, goeie temperaturen! Tijd om een stuk omgevallen boom weg te halen.
Zo zit je op kantoor te kijken naar een verkeerslicht dat zichzelf langzaam aan het ontmantelen is, en zo heb je een buurvrouw aan de lijn met de medeling dat een van je bomen op haar garage ligt. Mooi zo’n storm! Ik had in de jaarplanning aangegeven wat bomen te willen neerhalen, maar zo bedoelde ik het nou ook weer niet…
Dus, op naar huis, en daar bleek het gelukkig mee te vallen. De garage van de buren blijkt sterk gebouwd en vormt een goeie ondersteuning voor de boom. Slecht nieuws: het is wel mijn hangmat-boom. Damnit! In ieder geval een apart gezicht als je zo de tuin in loopt.
De oliebollen zijn weer op en de ochtend geforceerd handen schudden zit erop: het is 2018! En dat opent gelijk met een mooi zonnetje, dat is even geleden. Mooi moment om gelijk even enthousiast in de tuin te beginnen! Aangezien daar nog steeds wat houtwerk op me ligt te wachten sinds oktober. Heel simpel eigenlijk. November was nat. December was koud. Ik ben geen fan, dus dan komt er niets van! Gelukkig nog een paar uurtjes door kunnen gaan om de dwarsbalken er mooi in te krijgen. Nog een middagje de planken erin en dan is het af, woo!
Goede voornemens doe ik niet echt aan, maar het nieuwe jaar is altijd wel een moment om het jaar een beetje te plannen. Niet dat ik het alles ga doen, maar het geeft een beetje beeld van zaken waar ik in ieder geval mee aan de slag wil. Dus hierbij, in random volgorde, de jaarplanning:
Dit is zo even wat in me op komt. Natuurlijk is er genoeg verder nog, maar het blijft een ruw doel he!
Voor nu, nog een gelukkig nieuwjaar, en houdoe!
Het vorige blog sloot af met een capitulerende boom. En ik zal er eerlijk over zijn: zo heeft het best een tijdje geleden. Naast de drie boomstronken stonden er ook nog de vier palen van het oude stuk schutting. En in tegenstelling tot de planken waren die nog niet helemaal verrot. Zitten die krengen gewoon een meter de grond in! Met nul houvast natuurlijk. Ga je graven, kom je erachter dat er ondertussen bomen en struiken gegroeid hebben. Dat graaft voor geen meter, wat jammer is, want zover moest ik wel ongeveer. De meest linker paal kreeg ik er redelijk snel uit, en de andere drie hebben er nog een goede paar weken gestaan.
Tussendoor had mijn moeder namelijk ook een leuk plan bedacht. Het dak boven de bijkeuken lekt best hard, en dat helpt niet als je ook spullen in die bijkeuken wil zetten. Simpel plan: alles eraf, zorgen dat er waterdicht plaatwerk op het dak ligt, en dan alles er weer op. Makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn broer was al een keer vriendelijk ontboden om mee te helpen, en ik werd verzocht om mee te komen helpen met de rest. Op naar ‘T Oosten!
Het dak zelf was wel een triest zooitje. Het gros van de dakpannen was stuk, en tussen de dakpannen en de bijkeuken zelf zat niets anders dan lucht en nog wat oude balken. In ieder geval wel logisch waarom het lek is…
De houten steunbalken bleven zitten, maar verder zouden zowel de dakpannen als de verrotte dwarslatten vervangen worden. Gelukkig stond mijn steiger daar nog steeds, en zo hoog is het niet, dus wel goed bereikbaar! En dan waterdichte plaat erop, tengels eroverheen en dan nog een set panlatten daarop schroeven. Goed te doen, alleen moet je wel steeds op en neer dat dak op. En sta je op een oppervlakte die niet helemaal horizontaal is. En ligt je schroefmachine/boormachine/bakje schroeven altijd net buiten bereik, natuurlijk.
Achterin de tuin is het een beetje een zooitje. Een mosveld met wat gras erdoorheen. Tegels verstopt onder het mos. Overal struiken en buxussen. En dan nog hordes klimop en een paar honderd kleine berkenboompjes erdoorheen. Niet echt zo netjes als ik misschien zou willen, en meer het resultaat van niets doen dan regelmatig onderhoud.
Campzone is voorbij, de werkweek is weer begonnen. Zelfs alweer bijna afgelopen! Zoals ik gewend ben is de tijd weer voorbij gevlogen. Krijg je van al dat niets doen…
De laatste maandag is altijd een rotdag vol rijden, opruimen, rijden, opruimen, meer rijden, meer opruimen. En dan ergens omvallen in bed. Met het weer dat we eigenlijk de week ervoor wilde hebben. Droog, maar best warm voor drukke bezigheden! Ik heb dan ook niet de moeite genomen om nog extra foto’s te maken. Het Campzone fotoblog zit er weer op. En daar hoort ook een groepsfoto bij, met dank aan een van onze FA’s.
Terwijl ik dit type vliegt de laatste dag voorbij en zit Campzone 2017 er weer bijna op. Nog 1 laatste korte nachtje en we mogen weer inpakken. Vandaar ook dit blog dat ‘s avonds al online staat: morgen is opruimen.
Vandaag begon met een nogal vreemde observatie: er stond een opblaaseenhoorn met LAM- en HMO-vlag bij de Tukkers voor de deur. Iemand is weer druk bezig geweest blijkbaar. Gelukkig kwamen de beste mensen van [Trappist] de eenhoorn mee nemen. Hoe zijn we in dit zooitje terecht gekomen?
Het is alweer zaterdag, en het bleek dat Michiels voorspelling van ‘dit is de laatste bui voor de rest van Campzone’ misschien niet volledig accuraat was. Dat werd weer wegwaaien met zo af en toe een bui. Maar dat mag de pret niet drukken, want eerst konden we even lachen om de plek van Tom. Die had aan de MSAS vlag gezeten en dat had Bart niet gewaardeerd. Dus dan krijg je wat kleurig lint!
