Het was tijd voor een weekje in de hogere sferen. En met sferen bedoel ik bergen. Samen met mijn broer was ik even een weekje in Zwitserland, specifiek in de regio Luzern. Vroeger kwamen we hier elk jaar voor de Rotsee-regatta, en het was tijd om de mooie omgeving daar weer eens een keer onder de loep te nemen. Gewapend met een Tell Pass, een kaart voor gratis toegang op bussen, boten, bergbanen en (berg-)treinen, spendeerden we 6-en-een-beetje dagen in Zwitserland, met Stans als thuisbasis.
Na een goede 800 kilometer deur-tot-deur waren we bij het hotel aangekomen. En dan heb je nog een paar uur, dus dan maar direct de berg op. De kabelbaan van de Stanserhorn lag wel 100 meter bij het hotel vandaag, dus dat was erg makkelijk. En zo stonden we een uur na aankomst op 1898 meter. Ik wou zeggen van het uitzicht te genieten, maar de top verkeerde helaas nogal in de wolken. Gelukkig was het niet koud en is de berg zelf ook in de wolken nog erg mooi om in rond te wandelen.
Het meeste uitzicht was wel onderweg naar boven en weer terug. Bij de Stanserhorn hebben ze een unieke bergbaan gebouwd: de CabriO. Moeilijk te missen want er wordt echt overal reclame voor gemaakt. Het komt erop neer dat je op de gondel in de buitenlucht kan staan, met echt een heerlijk uitzicht. Ze houden wel van hun hippe technologie die Zwitsers!
Een smelterige zondagmiddag waar ik met mijn temperatuurvaardigheden niet zo goed tegenkan, dus tijd voor een blog! Na in de ochtend even een boom getrimd te hebben. Wonen in een bos met een grote tuin is mooi, maar er zit ook nog wel redelijk wat onderhoud aan. De grote boom in de voortuin zakt met de takken een beetje door, en dat hangt dan zo over het pad dat je er ‘s ochtends met je slaperige hoofd doorheen loopt.
Het is weer de dag van onze koning, ofwel een dagje heerlijk vrij. Tijd om wat tijd in de tuin te besteden, want daar groeit alles ook weer heerlijk hard.
Maar eerst nog even een terugblik op een tijdje terug, toen het houtwerk weer wat aandacht kreeg. Althans, een stukje. Afmaken moet binnenkort nog ergens. Gelukkig schoot de familie weer eens te hulp, wat het altijd een betere dag maakt. Mijn broer viel aan op de trap, mijn moeder nam de deurkozijnen voor haar rekening en ik ging met de deuren zelf aan de slag. En met de trap ging dat best hard, het meurt alleen wel een beetje.
Pfoe, zitten we zo ineens weer een maand verder. Kan iemand de tijd even stilzetten ofzo? Qua huis komt het op iets heel simpels neer nu: heel veel houtwerk. Lekker schuren en verven, echt geen zin in, maar het moet wel een keer gebeuren! Specifiek heb ik vorig jaar nieuwe deuren gekocht die nog in een laagje grondverf staan. Een aantal kastdeuren kunnen niet dicht, wat erg irritant werkt. De kozijnen beneden moeten nog verder afgewerkt worden. En er moet nog wat nieuw deurbeslag op!
Maar eerst werd ik gestoord van wat ruimtegebrek in de keuken. Van mijn oma kreeg ik een stang met bakjes door, dus die hangt nu aan de muur handig te zijn. De muur zelf gaat nog eens op de schop, iets met elektra en stucen, maar voor nu is het best. Inclusief rommelmarkt-bussen! Zo was het voor:
En zo was het na. Ik zal eerlijk zijn, opruimen helpt ook een hoop.
Een nieuw jaar, een nieuwe maand zelfs alweer, tijd om weer eens wat aan de slag te gaan. Dat beperkt zich voor nu voor het meeste nog even tot niet-DIY zaken, maar het is een begin. Ik ben daarbij vooral door een lijstje zaken heen gegaan die ik al tijden geleden had moeten doen. Noem het een retrospective momentje.
Zo heb ik me aan de start van het jaar aangemeld als donor. Ik ben fel tegen de nieuwe wet die iedereen donor maakt, maar als er ooit wat met me mankeert zou ik zo’n soort hulp ook graag hebben. Dus toch maar even zelf de stap genomen. Daarnaast bedacht ik me dat, mocht er ooit wat gebeuren, er mensen zijn die ik alleen online ken en die nooit meer wat van me zouden horen. Daarom ben ik stappen aan het zetten zodat die mensen in geval van crappy situaties toch op de hoogte kunnen worden gebracht. Even een pas op de plaats en nadenken over zaken waar je misschien liever niet over wil nadenken, maar het is wel nuttig volgens mij.
Een ander punt wat ik al lang wilde oppakken is iets dat belastingmiddeling heet. Dit is een manier om nog wat belasting terug te krijgen als je in de afgelopen jaren een variërend inkomen hebt gehad. Bijvoorbeeld als je nog niet zolang werkt. Met een beetje geluk, en wat rottige berekeningen, levert het zo’n 600 euro op. Toch leuk voor twee uurtjes werk.
Voornamelijk om iedereen even de beste wensen te wensen. Dus bij deze hoop ik dat iedereen een stel fijne kerstdagen heeft, zich lekker klem eet aan oliebollen met nieuwjaar en dan een gezond en gelukkig 2017 tegemoet gaat!
Sommige mensen hebben terecht opgemerkt dat ik al sinds oktober niets meer gepost had. Nu is dit een blog over de werkzaamheden rond mijn huis, en dat is de afgelopen maanden niet heel hard gegaan. Deels omdat er al een tijdje geen klusdag meer is geweest die me altijd goed aan de gang hielp. Deels omdat het de laatste tijd wel heel erg druk is geweest op het werk, waardoor ik wel nog wat meer waarde ben gaan hechten aan mijn vrije tijd. En natuurlijk zal ook de release van Civilization VI ook zeker wel een rol spelen! In ieder geval, een wat luier eind van het jaar.
De maand september is weer voorbij, wat betekent dat ik hier nu al een goeie twee jaar woon. Er is een hoop gebeurd, maar er staat ook nog steeds een hoop op de planning! Structureel is er nog genoeg te doen, ook de aankleding verdient ondertussen wel wat aandacht.
Maar eerst weer wat verder met het hemelwater. De extra laag tape lijkt aan de kant van de serre geholpen te hebben, ook al is het nog iets te vroeg om echt van een succes te spreken. De tijd zal het leren! Daarnaast zit aan de voorkant van het huis ook een regenpijp die uitkomt op het dunne laagje grind naast het huis. Ergens heb ik het vermoeden dat water constant langs je fundering geen goed idee is, dus daar moest wat aan gedaan worden. Bijvoorbeeld door het twee meter verder te dumpen!
Zoals sommigen van jullie weten rot mijn serre nogal hard weg. Ik was in de veronderstelling dat dit kwam door de lekke dakgoot en het vergane tape, maar dat was slechts de helft van het verhaal. Mijn lieve moeke ontdekte namelijk ook dat de kit tussen de dakplaten en de tussenbalkjes voornamelijk vastzat aan de tussenbalkjes. Het helpt niet echt. In ieder geval had ik op een mooie zaterdag de familie bij elkaar geroepen om een helpende hand te bieden. En dat was maar goed ook, want het was best stom werk! In ieder geval beginnen met alle oude zooi verwijderen en alles schoonmaken.
Alweer twee weken terug uit het diepe zuiden, de tijd gaat veel te hard. Weer druk aan het werk, tijd om langzaamaan ook in het huis weer aan de slag te gaan. En dan blijft het een beetje lastig waar te beginnen, want er is nog zoveel te doen! Daarnaast blijf ik dromen over toffe badkamers en keukens, en natuurlijk alle andere idiote plannen die er nog zijn. De afgelopen week vooral oorlog voeren tegen de tuin, die goed misbruik had gemaakt van mijn afwezigheid.
Eerst maar eens even wat kleine dingetjes doen. Plastic rondjes om de verwarmingsbuizen, deurstops, stukje goot ingraven, dat soort dingen. In totaal heb ik 4 deurstops gehaald om de verschillende muren te beschermen. Zo’n kleine moeitje, en toch blijft het liggen!
Natuurlijk moet ook mijn TV-meubel nog af. De laatste randjes zijn gefreesd. Het is bijna tijd voor de eerst laag beits. Maar voor ik alles verpest, eerst maar eens proberen op was losse stukjes hout. Even het drogen afwachten en dan kijken wat ik er van vind.
Het betekent ook dat ik op zoek ben naar een TV. Wat een wonderland om in te verdwalen is dat. Een miljoen modellen met totaal nutteloze specificaties, heerlijk! Nu heb ik nog even, eerst moet er nog bekabeling de hoek van de TV in. Tijd om op zoek te gaan naar coax-stekkers!
Natuurlijk is niet helemaal hard aan het werk zijn, zeker niet nu eindelijk de zomer ons bereikt lijkt te hebben. De laatste twee weken ben ik vaak wezen fietsen over de heuvelrug, door de Kaapse Bossen. Een schitterend gebied en na je werk een stuk gaan fietsen is toch heerlijk rustgevend. Behalve die stukjes heuvel, natuurlijk. In ieder geval een hoop mooie nieuwe locaties ontdekt, dit smaakt naar meer. En wat doe je dan aan het eind van de dag als je er echt geen zin meer in hebt?
Bam, hangmat! Komt wel goed zo, dus tot de volgende keer!
Zo zit je in een weiland te genieten van de vrije natuur en bier, en zo zit je weer op je werk. Met verlangen terugdenkend aan slechts een week geleden. Zoals altijd vloog Campzone weer te hard voorbij. De laatste maandag is een dag voor inpakken en wegwezen, dit keer in een best wel warm zonnetje. Nu wel ja! Maar voordat we weg zijn, hoort daar toch de traditionele groepsfoto bij.
In tegenstelling tot mijn nachtelijke avontuur vorig jaar verliep de laatste avond dit jaar gemoedelijk. Biertje erbij, Tom zorgt voor de frituur, warm kolenvuurtje en dan spelletjes doen. Tric-trac op de ene tafel, Perudo op de andere, en Ticket to Ride op de grote tafel. Ik moet zeggen, het was gezellig zo! Een mooie afsluiter van een laatste Campzone.
Rond middernacht vond ik het wel best en dook ik mijn tent in. De volgende ochtend zou ik wederom helpen de bus ophalen, wat dit jaar weer een stukje verder was. Niet zo heel erg, ik ben meestal toch vroeg wakker. Toch had ik er om half acht nog best moeite mee toen de wekker af ging.
Roel had zijn bus-haal plek ditmaal geruild met Michiel, die perfect door zijn wekker heen sliep en door mij om kwart voor acht wakker gemaakt werd. Toen bleek ook dat de avond daarvoor nog een klein foutje naar voren was gekomen: de bus was geboekt voor 15 juli in plaats van 15 augustus. Handig! Daarnaast had ook niemand Michiel verteld wat hij mee moest nemen en was ik mijn autosleutels kwijt. Goed begin van de dag, wakker was ik wel in ieder geval.
Na Roel en Yvan wakker te hebben gemaakt (zachtjes! ofzo), was de papierhandel duidelijk. Een belletje naar de Europcar leverde ons toch nog een bus op. En mijn autosleutels vond ik uiteindelijk terug in het gras in mijn tent. En zo vertrokken we vol goede moed een half uur te laat om de bus op te halen. Verliep verder prima, behalve dat Michiel gelijk de eerste bocht de verkeerde kant op draaide en een stoepje meepakte. Hij had TomTom, ik heb hem maar aan zijn lot overgelaten.
Terug in Limburg was de rest van de groep al wakker en konden we ontbijten met spek en ei. Daarna even snel een piramide bouwen, foto maken en oprotten met die kratten.
En dan kan de grote afbouwshow weer beginnen. Vol in de zon moeten de tenten leeg, de tafels terug, de auto’s vol en uiteindelijk de bus ook. Dat kost altijd weer best een hoop tijd en de warme zon hielp niet. Zo vertrokken we uiteindelijk rond een uurtje of twee weer naar boven de rivieren. Dan zit de dag er nog niet op natuurlijk. In Houten laden we onze zooi uit en die van Hilversum/Houten weer in. Yvan is dan de sjaak om langs Houten en Hilversum alle zooi weer terug te brengen voor de bus weer ingeleverd kan worden. In de tussentijd bracht ik met Michiel mijn zooi thuis, deden Erwin en Roel de afwas en bracht Jeffrey Mark naar huis. Dan nog een rondje Erno, waarna Erwin Roel en ikzelf Michiel nog weg kon brengen. Half 7 was ik thuis, en stuk. Natuurlijk wel nog even de PC aansluiten! En dan besef je je dat het toch echt weer voorbij is.
Voordat we helemaal afsluiten, moet ik Yvan nog even wat eer doen toekomen. We doen altijd een beetje trivia op IRC, en ene pinda genaamd Dolfijneflipper staat hier altijd bovenaan. Te veel tijd of iets dergelijks. Nu was het een keertje rustig op trivia en kon Yvan lekker doorkachelen. En daarom presenteer ik met gepaste trots: Yvan op plek 1 in de trivia scorelijst!
Ook had Bart de Bouwer nog een filmpje van het crossen die ik jullie niet wil onthouden.
Rest mij slechts af te sluiten met een stukje contemplatie. Kijkend naar de nieuwe locatie dan is deze perfect. Beter veld, ruimer opgezet, ruimte voor groei ook! Goed bereikbaar en de meeste voorzieningen op slechts een paar minuten afstand. Het is een stukje verder rijden maar ach, we zijn op vakantie.
Verder was het een heerlijk jaartje. Het weer was niet goed, maar goed genoeg. Wij zorgen er dan wel voor dat het leuk wordt. En dat is het zeker geworden! Met al het lekkere eten, het bier, het slappe gelul en de spelletjes was het weer een memorabel jaar. Ik denk dat de groet waarmee we met zijn allen afscheid namen genoeg zei over hoe het beviel. Zonder problemen sloten we namelijk af met ‘Tot volgend jaar!’. En dat lijken we mooie woorden om het Campzone blog van 2016 mee af te sluiten.
